این جُستار، نخستین نوشته‌ای است که به مفهوم‌سازی در حوزه علوم انسانی و به طور خاص روان‌شناسی و فلسفه پرداخته است. در این اثر، نویسنده با به تصویر کشیدن شاعرانه ی هستی پیرامونش و با بهره‌گیری از رویکرد دیالوژیکی (دیالوگ با درون و برون) به بازآفرینی، تفسیر و ارزیابی تجربه‌اش از انسان به‌مثابه یک عامل فعال و یک هستنده ی ناآرام پرداخته و تلاش کرده است تمام حقیقت را درباره امکان تک‌ماندگی آن بگوید.