کتاب حاضر مجموعه ای از نوشتارهای در باب نقد و تفسیر سخنوری و سکوت در شعر فارسی با تأکید بر اشعار مولوی است که با زبانی ساده و روان نگاشته شده است. در بخشی از کتاب نگارنده بیان می دارد که آنچه مولانا و دیگر عارفان بزرگ سعی می کنم برای ما بیان کنند این است که سخن گفتن هرگز منحصر به آنچه ما داریم نبوده و نخواهد بود. خداوند با بی نهایت موجوداتی کافری که با هر یک به زبانی سخن گفته و نسبت آنچه باید باشد پذیرش نموده و هدایتش کرده است.