در این کتابچه، حکایت دختری به نام “کیتی” است که راهی پیدا کند تا نگذارد شعله های عشق و امید در دل افراد خانواده اش خاموش شود. در بخشی از کتاب می خوانیم: “عمویم درست دو و نیم سانتی متر از پدرم قدبلندتر بود، اما شکم نرمی داشت. سال قبل که با مشت توی شکمش زدیم، این را فهمیدیم. عمویم دادش به هوا رفت و برایمان خط و نشان کشید. پدر و مادر ما را بدون شام به رخت خواب فرستادند. آن ها معتقد بودند که زدن دیگران بدترین گناه است. دزدی در درجه ی دوم، و دروغ گویی در درجه ی سوم بود. و من هنوز دوازده سالم نشده بود که مرتکب هر سه گناه شدم…”.