دموکراسی، تنها بینش یا شیوه ای فکری و فرهنگی نیست. دموکراسی بیش از هرچیز واقعیتی جامعه شناختی است. آن چه دموکراسی را در جامعه محقق می سازد و در فرایندی تاریخی آن را توسعه می دهد، نهادهای دموکراتیک هستند. جدی نگرفتن نهادهای دموکراتیک و توجه صرف به ایده های منتسب به دنیای مدرن از دشواری های مهم در جهت استقرار و توسعة دموکراسی در ایران است. کتاب حاضر مشتمل بر مسائل فکری و فرهنگی پیرامون چشم انداز دموکراتیک از مدرنیته است. نویسنده در فصل نخست کتاب به شرح کلیاتی از مباحث کتاب پرداخته و با طرح برخی مسائل نظری رابطة میان ایران و دنیای مدرن و چگونگی تحول فکری خود را مطرح کرده است. فصل های بعدی نیز، به دو حوزة عمومی و خصوصی به عنوان نهادهای بنیادین جامعه شناسانه جامعة دموکراتیک و تحلیل و نقد سنت های فکری ایران معاصر اختصاص دارد. نگارنده در ادامه نقدی بر فقدان گفت وگو در میان روشن فکران معاصر ایرانی، و نیز بحثی دربارة نهاد دانشگاه و چشم انداز تاریخی مدرنیتة ایرانی دارد.