پدرم به تنهایی پیانو می نواخت. این را حتی به خودم هم اعتراف نمی کردم، ولی مغرور و مفتخر بودم. دلم می خواست به کسی که در کنارم نشسته بود بگویم آن مرد بالا، لاغر اندام و آراسته که پشت پیانو نشسته، پدر من است. وقتی قطعه آخر را با تمام شور و حالش نواخت و دوباره تکرار کرد و به پایان رساند، صدای کف زدن ها و تشویق ها بلند شد. من هم کف زدم و تشویق کردم تا جایی که مطمئن شوم او مرا دیده است، چون فهمیده بودم بین ما سوءتفاهمی وجود دارد و می خواستم در آن لحظه پنهان بماند.