فلسفة نیچه، دارای سه دوران متمایز از هم است: آثار اولیه او یعنی «تولد تراژدی» و «تاملات نابهنگام» یا به عبارت دیگر اندیشه های غیرمرسوم او، تحت تاثیر دیدگاه رمانتیک، و این طرز تفکر او متاثر از شوپنهاور و واگنر است دوران میانی تفکرات فلسفی او از کتاب «انسانی، بی انسانی» آغاز می شود و تا نگاشتن «حکمت شادمان» ادامه می یابد و منعکس کنندة گزیده گویی فرانسوی است. دوران بلوغ فلسفی نیچه، بعد از حکمت شادمان ظاهر می شود که با نگاشتن کتاب هایی آغاز می گردد و با «نیچه علیه واگنر» پایان می پذیرد. کتاب حاضر، متضمن دو بخش از نوشتارهای اوست: «واگنر در بایرویت» که پژوهشی در بیان رابطة بین علم و هنر، خاستگاه زبان و تطور فکری نیچه است و در «نیچه علیه واگنر» نیز، نیچه به بیان فلسفی دیدگاه های خود با واگنر می پردازد و مسالة رنج و رنج کشیدگان را بیان می کند.