«پرنیانِ پندار»، جُنگی است از جستارهایی در زمینه های گونا گون فرهنگی و ادبی که در میانه سال های 1370 تا 1375، نوشته شده اند و در ماهنامه ها به چاپ رسیده اند. در بخشی از این کتاب می خوانید: «عشق، این آشناترین آشنای آدمی، این آزموده ترین آزمون وی در درازنای هزاره ها، چیست که همواره هر زمانی که با آن آشنایی می گیرند و در نهان نهاد می آزمایندش، نوآیین و شگفت انگیز بی پیشینه می نماید؟ چرا داستان عشق، داستانی است بارها شنیده و آزموده که از هر زبان که می شنوندش نامکرر و شگرف و شگفت آور، فرا چشم می آید؟…».