موضوع کتاب حاضر، بررسی و تحلیل شعر ایران، در قرن بیستم میلادی و در میانة دو انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی است. نگارنده، رویکردی تحلیلی – انتقادی به موضوع داشته و در فصل نخست، مبانی نظری موضوع را تشریح کرده است. سپس، رابطة متناظر ساختار اجتماعی و ساختار نهاد ادبی را در فصل دوم بررسی کرده و مؤلّفه‌های اصلی فرهنگ و ادب ایران در قرن بیستم را تبیین می‌کند. بخش دوم اثر، به جریان‌شناسی شعر اختصاص دارد و ابتدا، دهة پایانی عهد قاجار و نخستین زمینه‌های فرامتنی تغییر سنّت‌های اجتماعی و ادبی تحلیل می‌شود. سپس، گذار شعر از جهان سنّتی به دوران جدید در عصر مشروطه مورد مطالعه قرارمی‌گیرد و در ادامه، شعر در دورة پهلوی دوم و وضعیت جدید گرایش‌های ادبی تبیین می‌شود. وضعیت شعر در جریان کودتای بیست و هشت مرداد و به حاشیه رفتن برخی از جریان‌ها، جریان‌های شعری در دورة زمانی 1342 تا 1357 و حاکم شدن شبه رمانتیسم میان تهی بر نهادهای اجتماعی و فرهنگی و …، از دیگر مباحث مطرح شده در این پژوهش است.