نویسندگان در این کتاب می کوشند با ارائه شواهدی که از آثار زنان هنرمند در گوشه های تاریک و پنهان گالری ها به دست آورده اند سیر تاریخی ظهور «کلیشه زنانگی» را در تاریخ هنر ترسیم کنند. کلیشه ای که با ظهور جنبش رمانتیک و شکل گیری طبقه بورژوازی آغاز می شود و با ظهور مدرنیسم در سده بیستم شکل آکادمیک و تعریف شده ای در نهاد رسمی تاریخ هنر پیدا می کند. «پولوک» و «پارکر» این کلیشه زنانگی را عامل ساختاری مهمی در ایجاد ایدئولوژی تاریخ هنر می دانند و می کوشند با توسل به نظریه های روانکاوانه و مفهوم گفتمان «فوکو» نحوه به وجود آمدن این کلیشه را در تاریخ بررسی کرده و از این طریق دست به نوعی واسازی تاریخ هنر بزنند و یا تاریخ هنر بدیلی را ارائه کنند.